Nahasmendu-Sindrome Akutua (NSA) ospitalean: prebentzio ez-farmakologiko goiztiarrerako proposamena.

Abstract

[EU]SARRERA: Nahasmendu-sindrome akutua (NSA) edo deliriuma, ospitaleratutako pazienteengan ohikoa den nahasmendu prebenigarria da, nahiz eta askotan, dituen agerpen mota ezberdinen ondorioz –hiperaktiboa, hipoaktiboa edo mistoa- azpidiagnostikatua geratzen den. Ospitaleratzearen momentu akututik haratago doan gaixotasuna da, morbi-mortalitatearen handitzea eragiten duena epe ertain edo luzera. Aspalditik deskribatutako sindromea da, oraindik ere mekanismo fisiopatologiko zehatz ezezaguna duena. Hala ere, azkenaldian NSAren agerpenean parte hartzen duten arrisku faktore eta faktore abiarazleak deskribatu dira, aurrerapauso handia suposatu dutenak gehienbat NSAren aurreikuspen eta prebentzioari begira. // MATERIAL ETA METODOAK: Lan honetan, Gurutzetako ospitaleko 2019ko azken hiruhilabeteko psikiatriako zerbitzuko interkontsultaren, atzera-begirako zeharkako behaketa ikerketa bat burutuko da. Honen bidez, psikiatriako interkontsultako NSA prebalentziaren azterketa burutu nahi da, NSA sufritu duten pazienteengan arrisku faktore eta faktore abiarazleak zein aurkeztutako ospitaleratzetik kanpoko komorbilidadeak identifikatu eta jasoz. // EMAITZAK: 217 izan ziren psikiatriako zerbitzuko interkontsultak (n=217), horietatik 50ek aurkeztu zuten NSA (n=50). Laginaren %26 altatik 3 hilabete pasa aurretik zendu zen. NSAk prebalentzia altuagoa izan zuen zerbitzu medikoetan. Pazienteen ospitaleko egonaldiak luzatzen zirela objetibatu zen. Paziente guztiei mugatu zitzaien mugimendua ingresuan zehar, eta gainera, batzuek desnutrizio eta dishidratazio zantzuak zituzten. Gehienek alta etxera jaso zuten ospitaletik irtetean. Psikofarmako zein bestelako ohiko tratamendu ugaridun pazienteak ziren. Pazienteek oro har, nolabaiteko egoera basalaren erasana zuten. Pazienteek larritasun moderatua zutela ikusi zen APACHE II eskalan. // EZTABAIDA ETA ONDORIOAK: Aztertutako errealitatearen aurrean, bibliografiak aipatzen duen NSArako prebentzio tresna ez-farmakologikoen beharra justifikatzen da. Prebentzio honen abordaia multidisziplinarra hiru ardatzetik egingo da: protokolo estandarizatuen sustapena, geriatria kontsulta proaktiboa eta hezkuntza programak. Neurri erabat jasangarriak direnak. Horregatik etorkizunerako erronkatzat neurri hauen unibertsalizazioa legoke.